Tam nad Wisły doliną (Wiła wianki)

Tam nad Wisły doliną siedziała dziewczyna,

Była piękna jak różany kwiat.

Kwiaty i róże zbierała sobie.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

Wiła wianki i rzucała je do wody.

A gdy ona nad Wisłą te wianki wiła

Przyszedł do niej żołnierzyk młody.

Miła, ach miła - tak rzecze do niej.

I udała się z tym wiernym żołnierzykiem w świat daleki,

I udała się z tym żolnierzykiem w świat.

Nie minęło nic więcej jak dziewięć miesięcy,

Siedzi ona, nad Wisłą płacze.

Miłość, ach miłość, zdradziłaś ty mnie!

I rzuciła się z rozpaczy do tej falującej wody,

I rzuciła się z rozpaczy do tej wody.